bye bye Seattle, over Teletubbies, Stinker, Hells Canyon en bonfire...

Hi guys,

we zijn weer 2 dagen ouder en onze roundtrip is nu echt van start gegaan.

Gisteren 5 juli :

We sluiten ons bezoek aan Seattle af met het museum of flight. Een enorme verzameling vliegtuigen, van de Concorde tot de air force One van Kennedy & co. En alles weer super interactief, en veel gepensioneerde vrijwilligers die extra info geven. Zo is er een dame met Belgische roots. Ze vertelt ons over de statue van 'Manneken Pis' dat op haar balkon staat. And nobody knows what it is!  Er staat ook een exacte replica van een deel van het ISS, we zien hoe de astronauten slapen(in een slaapzak met velcro aan de muur geplakt...) We blijven tot na de middag in het museum, kopen dan een picnic en eten de broodjes onderweg op. Het is een rit van 5 uur. Het landschap is verrassend, net Toscane, maar dan zonder cipressen. Het golvende landschap doet de kids meer denken aan Teletubbieland. Je mag zelf invullen wie Tinky-Winky,Dipsy, Laa-Laa en Po zijn.

Als we aankomen in Lewiston vinden we niet direct het hotel. Ik vraag in het tankstation met de naam 'Stinker' waar ons motel is. Het blijkt achter een ander tankstation (ook met de naam Stinker') te liggen. We vinden het motel snel. De dame achter de toog is ietwat corpulent. Haar bovenarmen zijn superdik, haar onderarmen dan weer normaal. Als ik een plannetje vraag staat ze recht om eentje te nemen. Nu pas zie ik haar omvang. Het mens kan er wellicht niet echt aan doen, maar ik heb de hele dag geen glas cola meer aangeraakt!

We gaan eten bij Antonio's, een Italiaan. Ik bekijk de kaart met de hotelmadam nog in gedachten. Een stukje zalm met wat pasta en een glaasje water zijn voldoende voor ondergetekende!

 Vandaag, 6 juli

Vandaag vroeg uit de veren! We hebben afspraak om 7:30am in de marina. Als ik in de gang ga ruik ik een scherpe geur. Deze komt blijkbaar van de papierfabriek(paper mill) aan de overkant van het water. (Ik dacht al dat het van bij 'Stinker' kwam). Het is een kwartiertje rijden naar de marina. De boot van Riverquest Adventures ligt al klaar. There are the Belgians! Het is een platte schuit, volledig in metaal met een zeer geringe diepgang. Als we kennis hebben gemaakt met Butch en zijn helper Marc vertrekken we. Na enkele ogenblikken stuift de boot letterlijk over het water. De boot heeft drie 'engines' en hij haalt een snelheid van 50 km per uur, en dat is snel, vooral omdat het een onstuimige rivier is. De Snake River snijdt door een heel diepe canyon (spreek uit als kéénjun). De dame die voor Kobe en Willem zit praat de hele tijd met hen.  Na 45 minuten varen stopt de boot bij een ranch. Het blijkt de ranch te zijn van Butch. De ranch is via de weg te bereiken, 2 uur rijden met een 4X4 vanaf de hoofdweg. De beste verbinding is via de Snake River. Butch heeft voor ontbijt gezorgd. We mogen zoveel 'goodies'(superzoete ontbijtkoeken) nemen als we willen, gecombineerd met een bakje koffie. De abrikozen zijn rijp en Marc plukt er voor ons. De onbespoten vruchten smaken lekker. En dan sjeezen we verder over het water. Hells canyon heeft zijn naam niet gestolen en het wordt hot in de hel. Maar de snelheid en het water dat regelmatig opspat zorgt voor verkoeling. Het lanschap is overweldigend, net als in een film. Butch vertelt honderduit over zijn rvier, over hoe hoog het water enkele weken geleden stond. We maken ook kennis met onze 'bootgenoten'. Sommigen kregen bij reservatie te horen dat er een 'group of Belgians' meegingen. Van een referentie gesproken. We stoppen onderweg voor het middagmaal. Er zijn broodjes met ham, turkey of roastbeef. Willem vraagt chicken... Butch roept 'ham, turkey or raostbeef!' We krijgen een goed gevulde doos met een zakje chips, potatoesalad, een wrap met groentjes en roastbeef en zelfs enkele stukjes wortel (!) en een American cookie . Onze medepassagiers stellen de hele tijd vragen, van waar we komen, waar we naartoe gaan,... Zo kennen we ze wel, altijd klaar om een praatje te maken, en steeds supervriendelijk.

We naderen het verste punt, 90 miles (zo'n 144 km) en keren terug. Onderweg zien we bergschapen met grote horens. Vissers halen een steur boven die zeker 2 meter lang is. We scheuren over de stroomversnellingen. We varen met de stroom mee en de boot gaat nu nog sneller en het water spat nu nog meer in de boot, tot groot jolijt van onze medepassagiers. 

Als we terug aanmeren komen verschillende Amerikanen afscheid nemen van hun Belgian friends. Zo, nu nog een stukje verder rijden. Na anderhalf uur komen we aan in Grangeville. Het is 7:00pm - etenstijd (ik eet een slaatje, leve de slanke lijn!) en dan rijden we naar Whitebird Summit lodge om te overnachten. We moeten een mile de bergen inrijden en komen een hert tegen. De lodge ligt heel afgelegen. Een energiek koppel (zij was vroeger airhostess bij American, hij een bouwvakker) heet ons welkom. We krijgen 3 kamers, elk in een ander thema. Willem en Anton krijgen de baseballkamer, Hilde en ik de reiskamer(met veel fotot's van hun reizen aan de muur) en Kobe de wilderniskamer (hopelijk is dat geen voorteken voor zijn studententijd in Gent!) We krijgen een rondleiding in het huis. In de herfst gaan ze met gasten jagen en in de winter reizen ze rond om zelf te jagen. Overal hangen opgezette direnkoppen, van beren tot giraffen tot zebra's. Ze vragen aan de kids of ze een bonfire moeten aanleggen om marshmellows te roosteren. Dat moeten ze geen twee keer vragen en zo zitten de kids momenteel te verbroederen met hun Amerikaanse leeftijdgenoten en smullen ze van geroosterde marshmellows(met chocolade en koekjes). Ik hoor het gelach tot hier in de kamer. Gezellig boeltje dus! 

Zo, dat was het voor deze keer, to be continued

See you guys!

De Leielanders