El condor pasa...

Hola,

Gisteren : we worden vroeg opgehaald in ons hotel voor de tocht naar de Colca cañon. Isabella is onze gids voor de volgende 2 dagen. Er was gezegd dat we zouden aansluiten bij een internationaal gezelschap, maar dat gezelschap bestaat enkel uit Leielanders...

We vertrekken voor de lange tocht, maar stoppen eerst om een voorraad coca blaadjes in te slaan. Deze blaadjes (waarvan cocaïne wordt gemaakt) zijn goed tegen de hoogteziekte. Als we vragen of deze mee mogen met het vliegtuig dan is het antwoord kort : 'no'.  Rondom ons zien we voor de laatste keer de verschillende vulkanen die rond Arequipa liggen. Als we de bergen intrekken zien we de chauffeur een coca blaadje in zijn mond stoppen. Voor ons het sein om hetzelfde te doen. Het smaakt echt niet lekker, bitter, een beetje de smaak van herfstbladeren.  Vooral Anton trekt een vies gezicht. Het is ook Willem zijn ding niet en bij de eerste stop van het busje spuwen we de blaadjes uit. We stijgen alsmaar verder en dan komen we aan de pampa, een vlakte waar vicuñas grazen. Het zijn een soort wilde lama's. Ze leven hier in groep, één mannetje voor wel 12 vrouwtjes (de sukkelaar!).

We rijden verder en hoger en zien lama's die in een corral zitten,  mooi om foto's van te nemen. Eentje spuugt naar ons. Nu stoppen we voor een thee met cocablaadjes en verse kruiden.

Dan komen we op het hoogste punt, meer dan 4.900 meter hoog, en dat voel je! Voor mij was het net alsof je in een droom rondloopt. In mijn droom koop ik een mooie pull in alpacawol. (Het was blijkbaar toch geen droom, want toen we naar beneden gingen zat hij nog steeds in mijn handbagage). We rijden verder, genieten van het afwisselende landschap en komen aan in ons hotel voor het middageten. Er zijn hangmatten en de kids gaan er lekker in luieren. De lucht zit hier vol elektriciteit, Willems haar staat helemaal recht.
Dan maken we een wandeling tot aan de ruïnes van een pré-Incadorp. Het gaat hier omhoog, en we voelen het gebrek aan zuurstof. Na de wandeling rusten we wat en gaan dan relaxen in de warmwaterbronnen. Het gaat over een onverharde weg en als we goed door mekaar zijn geschud komen we eindelijk aan. Dan nog 500 trappen naar beneden voor we aan de baden komen.  Het water is lekker warm en het is er heerlijk relaxen.  Na een uurtje houden we het voor bekeken, het wordt al donker. Nu nog de 500 trappen omhoog...Pff Pff. We doen het traagjes aan, want het gebrek aan zuurstof voel je toch echt hoor! Terug in het hotel krijg ik hoofdpijn en rust wat uit. Mijnheer Paracetamol helpt me er weer bovenop. Nu nog een lekker avondbuffet bij de open haard. Als we gaan slapen (heel vroeg, rond 21 uur) lopen we nog eventjes buiten, het is koud. De melkweg toont zich in al zijn glorie. We waren vergeten dat er zoveel sterren waren.

Vandaag : we staan heel vroeg op, ontbijten om 6 uur en vertrekken dan naar de Cruz del condor. We maken verschillende stops, zien heel wat herders op weg naar de velden met schapen, koeien, ezels,... Langs de weg staan oude vrouwtje met baby lama's. Voor een sol mogen we ermee op de foto. 
Dan het hoogtepunt van de dag : de condors! Deze reusachtige vogels met een spanwijdte van drie meter laten zich op de termiek omhoog drijven. We zien er tientallen rondvliegen, sommigen op slechts enkele meters boven ons. Wat verder op een rots landen ze. De volwassenen hebben een witte kraag, de mannetjes een grote rode kam. We genieten een uur van het schouwspel met het Andesgebergte op de achtergrond. De cañon is hier 1000 meter diep, boven ons gaan de bergen nog 2.000 meter hoger. Aan de overkant van de berg ligt de bron van de Amazonerivier. We luisteren met de Ipod naar 'Il condor pasa'. Het is nu nog meer genieten.
We keren terug naar een stadje om ons middagmaal te nemen, onderweg zien we een dorpje dat verwoest werd door een aardbeving. Op termijn zal het helemaal verdwijnen door landverschuivingen, toch komen de mensen er weer wonen.
Zo, nu nog het middagmaal en dan met het busje naar Puno. Ondertussen krijgen we het gezelschap van een Nederlandse familie die daar ook naartoe gaat. 
Het is een lange rit door een mooi landschap.

Zo, dat was het weer vanuit Peru.
Morgen vertrekken we voor 2 dagen op het Titicacameer. We zullen er slapen op een eiland bij de lokale bevolking, zonder elektriciteit, en dus ook zonder internet.
Vele groetjes van ons allemaal en tot blogs!

De Leielanders