Op het Titikaka meer, in casa Marielou en over breiende mannen

10 juli 2013 - Puno, Peru

Hola,
we zijn terug in de 'beschaafde' wereld, hier dan ook een update van onze 2 dagen op het Titikaka meer.

Gisteren : we worden met een bus naar de haven gebracht om in te schepen voor onze 2-daagse tocht op het Titikaka meer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, het ligt op een hoogte van 3.800 meter. Ons gezelschap bestaat naast ons uit 5 Nederlanders (dezelfde waarmee we gisteren van de Colca cañon kwamen), een koppeltje Denen, 3 Amerikanen (vader, moeder en dochter) en 3 Franse vriendinnen.
De eerste stop op het meer is aan de Uros eilanden. Dit zijn drijvende eilanden, ze zijn immers op riet gebouwd. Om de 2 weken wordt er een verse laag riet op gelegd, omdat de onderkant steeds wegrot. De Uros mensen zijn nog afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners. Ze konden hun eilanden immers laten wegdrijven als er gevaar was. Zo betalen ze ook geen taksen, en als ze ruzie hebben met hun buren dan zagen ze hun deel af van dat van hun buren en gaan ze ergens anders aanleggen. Vandaag bestaan de eilanden nog vooral door de toeristen die hun steentje bijdragen als ze de eilanden bezoeken. 


We meren aan en worden welkom geheten door de baas van het eilandje. Alle eilandbewoners stellen zich aan ons voor, met veel gegiechel als ze moeten vertellen of ze al dan niet gehuwd zijn. Daarna moeten wij ons één voor één voorstellen en elk krijgt een applausje. Dan krijgen we een hele uitleg over de bouw van zo'n eiland, met behulp van een maquette. We mogen proeven van hun groente : het binnenste gedeelte van riet. Vervolgens zingen de eilanders een traditioneel lied voor ons. Daarna worden we in groepjes verdeeld en mogen we de rieten hutjes vanbinnen bekijken. En dan krijgen we natuurlijk de kans om iets te kopen dat ze op het eiland vervaardigen... We verlaten het eiland op een rieten boot en de eilandbewoners zingen voor ons : 'Vamos a la playa...'
Wat verder worden we afgezet op een groot eiland waar we na een tijd terug onze boot nemen om verder te varen naar het eiland Amantani. Het is een rit van 3 uur. Daar aangekomen worden we onderverdeeld in gastgezinnen. Wij slapen in de 'Casa Marielou'. Het is een serieuze beklimming om er te geraken, door veldjes over stenen paadjes. Pff, we hijgen erop los, het zuurstoftekort laat zich voelen. We slapen in een eenvoudig huisje, gemaakt van op elkaar gestapelde blokken leem. Op het eiland is er geen elekriciteit, ze hebben enkele kleine zonnepaneleln die net genoeg zijn om 's avonds een peertje van 12 W te laten branden. Er rijden geen auto's, de hoofdweg is een smal voetpad.
We krijgen het middagmaal voorgeschoteld (in een klein keukentje waar alles op een met hout gestookt vuur wordt klaargemaakt, de grond is aangestampte aarde) : een dikke groentensoep, 3 soorten aardappelen, enkele gekookte groenten en een stuk zelfgemaakte kaas. Als dessert is er een kop kruidenthee gemaakt van muña, een plantje dat hier overal in het wild staat en heerlijk smaakt. Hilde helpt bij het afwassen.
De gids organiseert een wandeling naar de top van de berg. Enkel Willem en Kobe zien het zitten om de tocht te maken, Hilde, Anton en ik blijven wijselijk bij het huisje. We maken wel een wandeling naar het dorpsplein.  De zoon van Marielou loopt de hele tijd met ons mee om ons de weg te tonen.  Het is al pikdonker als Willem en Kobe terugkomen. We eten het avondmaal; terug lekkere soep en wat brood gevolgd door aardappelen met stukjes vlees en groenten. De keuken wordt enkel verlicht door een kaars.
Dan is er een verrassing : er is een dansavond voor ons georganiseerd. Willem en Anton zijn moe(door de hoogte) en gaan niet mee. Hilde krijgt een traditioneel kleed aangemeten, Kobe en ik krijgen een poncho en een mutsje opgezet. Dan vertrekken we met gastheer Henri naar het dorpshuis. We stappen een zwakverlichte zaal binnen (2 piepkleine peertjes verspreiden een wit licht) Er komt een groep muzikanten binnen en bij het eerste lied gaat onze gastheer Hilde halen om te dansen (oef, ik kan rustig toekijken). Het blijkt een soort rondedans te zijn en Kobe en ik worden direct meegesleurd. Het gaat rapper en rapper en als de dans gedaan is vallen we puffend in onze stoel neer. En Hup, dans 2 begint, nu doet het hele dorp mee alsook het twintigtal toeristen dat ook naar de zaal is gekomen. Een lied duurt hier al gauw 9 minuten en het gaat maar sneller en sneller.
Pff, ik ga wat biertjes halen en trakteer Henri ook eentje. Gelukkig is hij daar een hele tijd zoet mee (flesjes van 62 cl) en kunnen we wat bekomen. Enkel de laatste dans doen we nog en dan is het bedtijd. We wandelen door de donkere nacht naar ons huisje, de melkweg laat zich in al zijn glorie bewonderen. Beelden en ambiance om nooit meer te vergeten.

Vanochtend is het vroeg dag, een stralende zon, maar wel fris. Na het ontbijt nemen we afscheid van Henri en Marielou en vertrekken we naar het eiland Taquile. Het is een uurtje varen. Na een stijle beklimming zien we aan de horizon Bolivië liggen met hoge besneeuwde begtoppen. Er zitten kanjers tussen van meer dan 6.000 meter hoogte. Dit is het eiland van de breiende mannen. De vrouwen spinnen de wol en weven, de mannen breien truien, mutsen en sjaals. We krijgen tijdens het middageten een hele uitleg over de verschillende klederdrachten en de betekenis ervan. Na de middag vertrekken we terug naar het vasteland. Als we bijna in de haven zijn zien we regelmatig de kapitein zenuwachtig naar zijn motor lopen en er water ingieten. We moeten binnen gaan zitten als de boot de haven binnenloopt, er komt rook van onder de stoel van de kapitein. Blijkbaar was hij een wedstrijdje aangegaan met een andere boot en heeft hij zijn motor tot het maximum uitgeput, maar gelukkig komen we veilig aan wal. 
We lopen nog wat rond in Puno, shoppen wat en gaan dan avondeten. Nu vroeg nar bed, morgen om 5 uur uit de veren voor de rit naar Cusco. 
Daar zullen we morgenavond de familie Vanderjeugt uit Wevelgem ontmoeten. Wordt wellicht een feestje!

Groetjes vanuit Puno en tot blogs!
De Leielanders.
P.S. Bedankt voor de reacties, we worden blijkbaar druk gevolgd, ons record tot nu toe is 662 hits op 1 dag.

Foto’s

3 Reacties

  1. M.R. + A:
    11 juli 2013
    Was de eerste vraag bij het wakker worden of je op de boot sliep of in de casa Marielou? Wat een verscheidenheid in jullie reis en dat alles op zo een hoogte. Het is een reis om nooit meer te vergeten.
    En dan nog een dansavond.
    Zoveel kleuren in de hutten, de kledij van de inboorlingen en sommige bezoekers, het water en de lucht. Geniet van alles.
    Riet als bouwmateriaal maar ook als voeding, je moet het maar weten.
    Geniet van de herinnering aan het Titicacameer en het samenzijn en wij genieten door jullie verhalen mee van Peru.
    Groetjes en nog mooie dagen.
  2. Nonkel Gino en tante Anne:
    11 juli 2013
    Hallo Leielanders, blij van Jullie opnieuw te horen.
    Nogal een avontuur dat Titikaka-meer niet?
    De bevolking is duidelijk ingenomen met Jullie verblijf bij hen,
    een dansavond met hen zou ik ook wel zien zitten en dat met een "biertje " erbij dat kan niet mis zijn.
    Trouwens hoe smaakt zo'n biertje? is het lekker, of kan het beter?
    Hier bij ons gaat alles goed, nog een weekje werken en dan ga ik ook in verlof Anne moet nog een week langer werken.
    Dus als Jullie terugkomen begint het verlof van ons pas, nu ja ieder op zijn beurt is niet teveel hé.

    grtjs nonkel Gino en Tante Anne.
  3. Walter en Jeanine:
    12 juli 2013
    Wat een vakantie !! Zoveel variatie: hoogten, laagten, water en maar varen. Ik zie Hilde aan het dansen en Jan aan het breien. De jonge avonturiers zonder schrik in het pikdonker... En Marielou was het nog de moeite Kobe ???? In elk geval was er een gul onthaal.
    Geniet maar verder van jullie wondermooie reis zij het al varen of puffen in de bergen.
    Veel groeten uit Tiegem.