over Trondheim, magische visvangsten, trollenladders en fjorden

Hallo,

Het is alweer enkele dagen gelezen dat we nog iets hebben gepost, maar de tijd gaat hier dan ook reuzesnel.

Woensdag vertrekken we uit Roros en rijden naar Trondheim, de derde grootste stad van Noorwegen. Niet dat het een grote stad is, het centrum is makkelijk te belopen en bestaat uit enkele winkelstraten, een kathedraal en een oude wijk. We parkeren onze auto in de garage van de jeugdherberg waar we overnachten. Deze is gelegen op een heuvel en we wandelen in 10 minuten naar het centrum. Het is al middag en we eten een broodje. Fantastisch weer vandaag, zeker als we horen dat het in België maar 14° is. Na het eten bezoeken we Rockheim, een interactieve tentoonstelling over muziek van de jaren 50 tot nu. En als Noren zeggen interactief, dan is het ook zo. We rijden in een gesimuleerde bus met virtuele muziektijdschriften, als je er door bladert dan krijg je naast je video-opnames te zien van de groepen die in het tijdschrift staan. De verschillende muziekdragers staan er opgesteld en met een lazerpen kan je ze horen spelen. We leren gitaar spelen van een virtuele leraar (mijn score was allesbehalve!). Ik ken er eentje aan de andere kant van de wereld die hier zijn hartje zou ophalen! Na het museum gaan we naar de oude stad. We drinken iets op een terrasje en ontmoeten er een oude man (die we voor het gemak Knut Olavsson noemen). Knut was vroeger wiskundeleraar en woont nu in de oude stad. Hij heeft er mee voor geijverd dat deze vekeersvrij werd. Hij foetert wat op de regering dat het bier hier zo duur is op een terrasje, ook voor de Noren is 10 € voor een pintje blijkbaar niet goedkoop. Ondertussen is het tijd voor het avondeten en we besluiten naar een Mexicaan te gaan. Ook voor een Belg is 50 euro voor een flesje huiswijn duur en we drinken dan maar een 'goedkope' cola (5 €), dezelfde prijs als een kilo tomaten in de winkel. Maar goed, dat weet je als je naar het land van de noormannen gaat. Zo, weer een leuke dag voorbij, we kijken nog wat naar de saaie Argentinië-Holland match.

Donderdag. Ik word om 3 uur wakker, de zon schijnt al volop in onze kamer, ik draai me toch nog eventjes......

Opstaan. Even kijken op de tablet. Yes, de Argentijnen hebben het gehaald. De Hollanders moeten het maar weten, als ze ons 'kutbelgen' noemen, dan zoeken ze het zelf!

Na het ontbijt verlaten we Trondheim en rijden we richting Kristiansund Op de kaart lijkt het een grote stad, in het echt is het weer veel kleiner. We nemen de Sundboten en varen tussen de eilanden van de stad door. Dan gaan we verder naar onze eindbestemming : Skjerneset. Een camping gelegen aan een fjord, met superhelder water. Dat maakt de visser in mij wakker. Gewapend met mijn hengel, een brok superdeluxe kunstaas (100% plastiek) ga ik samen met Anton het gevecht met de natuur aan. Eerst gaan we naar de visplek die de olijke campingeigenaar heeft getoond. Het is een hele klauterpartij, maar we vinden een ideaal plekje. Anton gooit zijn hengel in en ik doe hetzelfde. Mijn eerste worp is meteen raak. Een superdeluxe pak zeewier! We hengelen veel, maar de vis wil niet bijten. Na een tijdje komt Willem ons opzoeken. Hij heeft meer geluk en vangt een klein kabeljauwtje. Ik gooi het diertje terug, te klein voor de pan. Ook Eva komt ons opzoeken, ze werpt op een professionele manier de hengel uit, tuurt in de verte in het water om te zien waar haar haakje met lood in het water plonst en hoort dan een doffe knal naast haar...We vangen geen enkel visje meer. We gaan na deze zware ontgoocheling terug naar de camping. Na het avondeten gaan we het nog eens proberen op een ponton naast het campinggebouw, dat vroeger een visdrogerij was. Na nog geen 10 minuten heb ik een mooie kabeljauw aan de haak geslagen. We vangen nog enkele vissen maar deze zijn niet panwaardig. Maar mijn eerste exemplaar gaat netjes gekuisd in de frigobox! Zo bedtijd, morgen is het een rustdag.

Vrijdag, rustdag. We genieten van het prachtige weer, samen met Anton vang ik nog een kabeljauwtje, Hilde doet een wasje, Willem en Eva doen een middagdutje van 2 uur, we maken een wandeling en zien dat de Noren in tegenstelling tot bij ons weinig last hebben van vandalisme, overal staan er leuke dingetjes in de voortuintjes, het speelgoed van de kinderen staat netjes opgesteld aan de overkant van de straat. Zou ik bij ons niet proberen! We bakken de 2 vissen en peuzelen die op, kortom een zalig dagje...

Zaterdag. We kramen op en gaan voor 2 speciallekes : de Atlantershavsveien en de Trollstigen of trollenladder. Als we bij de Atlantershavsveien aankomen verpest de mist ons uitstapje. De weg is aangelegd met spectaculaire brugjes van het ene eilandje naar het andere. We zien er niet veel van, maar bezoeken toch het visitorcenter. Als we over de weg zijn begint de mist weg te trekken, we keren ons karretje en doen de weg nog eens. Eva begrijpt niet goed wat we doen, en zit verbaasd te kijken... Gekke Belgen die Leielanders! De mist is inderdaad een beetje weggetrokken, maar veel helpt het niet. Enkele uurtjes rijden door fantastische landschappen en een ferry verder komen we aan bij de Trollstigen. We zien de weg gevaarlijk omhoog klimmen en daarnaast raast een spectaculaire waterval naar beneden. Er is een triathlon aan de gang. Tussen de wagens door puffen fietsers de berg omhoog. De Noorse versie van de Mont Ventoux, maar in onze ogen een pak lastiger dan dat Franse bergje! We rijden vlot omhoog, moeten soms een mobilhome dwarsen, wat voor vertraging zorgt op de smalle weg en dan staan we stil. Een onweer ontwikkelt zich boven onze hoofden. We staan 5, 10, 15 minuten stil. Plots horen we gekrijs, iemand stort zich neer met een soort vliegpak aan. Het is alsof hij zal te pletter storten tegen de rotsen en op het allerlaatste moment trekt hij een parachute open. Oef! Enkele minuten later doet een andere waaghals hetzelfde, en die wacht nog langer. Brrrrr, gevaarlijk spelletje!

Het verkeer trekt zich terug langzaam op gang en na een tijdje bereiken we de top. Er is hier een groot bezoekerscentrum en op diverse richels zijn spectaculaire uitzichtpunten gebouwd. We genieten van het spel van wolken en regen en verbazen er ons over dat we ons absoluut niet druk maken in een regenbui. Je weet dat gewoon als je naar hier komt en we nemen het er bij. Het zou iets anders zijn moesten we ergens in Spanje of Italië rondreizen. Merkwaardig genoeg is het hier ook niet koud, 20° op de top van een berg. Nog een leukje : het is hier volop jordbaernseizoen, ofte frezeseizoen. De aardbeitjes worden hier nog in volle grond gekweekt en dat proef je! Heel iets anders dan onze serre waterfrezen! Overal langs de weg komen we aardbeienkraampjes tegen. Mmmm lekker!

Na de trollstigen rijden we verder tot zo'n 20 km voor Geiranger. Het regent lichtjes. Dan zien we bij een huis ' hytte' staan. We stoppen, er is niemand thuis. In de tuin van de woning staan 2 hytte. De sleutel zit er op. We nemen de grootste en laden ons gerief uit de auto. We moeten nog boodschappen doen. Willem blijft in de hytte, moest de eigenaar thuiskomen. Na een half uurtje keren we terug zonder boodschappen, alles is gesloten. Gelukkig hebben we een noodrantsoen mee voor zo'n situatie en we koken een potje noedels. Ondertussen is de vrouw des huize thuisgekomen. We vragen waar we brood kunnen kopen voor morgenochtend en we krijgen een brood van haar cadeau. We kijken nog naar een aflevering van Sherlock Holmes, maar de oudjes slapen al op het eind ervan...

Zondagochtend. We eten ons broodje op en rijden naar Geiranger. We kunnen eindelijk nog eens op internet en lezen de blog van Kobe en Heike. Dan maken we een boottocht van anderhalf uur op het fjord. Naast ons ligt een reuzecruiseschip aangemeerd. Bootjes voeren de toeristen af en aan. We genieten van onze tocht langs de machtige bergen en klaterende watervallen. Daarna bezoeken we het fjordcenter met een mooie, weeral interactieve tentoonstelling van het leven vroeger in fjordgebied. De weg er naartoe loopt langs een waterval en gaat steil omhoog. In het centrum zien we eerst een diashow van de natuur tijdens verschillende seizoenen. Dan bezoeken we de tentoonstelling. Een leuk weetje : de boerderijen lagen zo afgelegen en moeilijk bereikbaar dat de bewoners geen taks betaalden. Als de lokale belastingscontroleur (laten we hem voor het gemak Bernard Werbrouckson noemen)langskwam trokken ze de ladders die naar hun boerderijen voerden gewoon omhoog. In het centrum staan in een weinig verlichte ruimte veschillende chalets. Plots duikt Willem op uit een van met een geweer in zijn handen. Hij dacht wellicht dat ik Bernard Werbrouckson was. Na het bezoek klauteren we met de wagen uit het dal en komen in steeds desolater gebied, we passeren pakken sneeuw en hooggelegen bergmeren. Overal zien we watervallen en beekjes. Als we afdalen komen we aan bij onze volgende hytte. Zo, weer en mooie dag. Tijd om de blog te schrijven en te herlezen, met een tablet typen is toch niet zo handig als met een klavier. Ik ga nu de WK finale volgen. Tot blogs!

Noorse groetjes van de Leielanders!