Pinguins, een echt spookstadje en rode duinen...

Hoi, trouwe volgers,

We zijn alweer enkele dagen verder, tijd voor een update.

Het is hier in elk geval een hele beproeving om op internet te geraken, logisch ook, bijna alles is hier de middle of nowhere…. Namibië is wellicht één van de meest verlaten en dunst bevolkte landen ter wereld. 

Zondag : we verlaten onze lodge en rijden richting Lüderitz, aan de zee. Als we zo'n 40 km ver zijn roept Willem : ’giraffen' ! Een achttal giraffen staan langs de kant van de weg te eten. Alweer een mooi schouwspel. We rijden een 130 km over gravel, zonder lekke band en kunnen dan verder op een asfaltweg. We passeren het stadje Kolmanskop en gaan een snelle hap eten. Alhoewel het ‘snel' een relatief begrip is, want na meer dan een uur krijgen we onze maaltijd.

We betrekken onze slaapplaats in het Hansa guesthaus, een authentiek gebouw uit 1909. We hebben de hele verdieping voor onszelf en we proeven de sfeer van het oude gebouw. We lopen rond in het stadje dat er nogal verlaten bij ligt. Overal staan huizen uit de Duitse tijd, het begin van de 20e eeuw. De straatnamen zijn in het Duits aangegeven, vb. De Hafenstrasse.

We bezoeken het Goerke haus, één van de mooiste bewaard gebleven huizen. En dan is het alweer donker, tijd voor het avondeten dus.

Maandag : om 8 uur stipt vertrekt  de catamaran ‘Zeepaard' voor een tocht naar penguin island. We zijn goed ingeduffeld en krijgen nog een extra deken. Geen luxe want zodra we op de open zee zitten is het superkoud, heel veel wind en heel hoge golven waardoor de catamaran vrolijk op en neer gaat. Na een dik half uur komen we aan bij het eiland waar de pinguins leven.

Vroeger woonden er 600.000 exemplaren. Ze maakten hun nesten in de 15 meter dikke guano (gedroogde uitwerpselen). Zo waren de nesten beschermd tegen de weergoden en de roofdieren die wat graag de eieren en de jongen kwamen oppeuzelen. Toen de Duitsers hier toekwamen zagen ze brood in de hoop mest en ze schraapten alles samen om te verkopen als landbouwmest. Bovendien werd de zee in de jaren 1970 overbevist zodat er niet veel voedsel meer overbleef voor de diertjes. De kolonie verschrompelde tot zo'n 4000 stuks. De overheid verbood het vissen rond de eilanden en stilaan is het bestand aan het herstellen tot vandaag een 6000 tal.

We genieten in de ijskoude wind van het schouwspel, de kolonie aan wal en de rond de boot zwemmende pinguins. Gelukkig krijgen we een lekkere warme kop chocolademelk aangeboden door Captain Iglo. Dan varen we terug. De boot wordt nu meegesleurd door de golven en het is net alsof we aan het surfen zijn.  Nu snel onze bagage afhalen in het guesthaus want om 11u moeten we in Kolmanskop zijn.

Dat is een verlaten mijnstadje dat gesticht werd tijdens de diamantrush die hier rond 1908 ontstond. De diamanten lagen hier gewoon overal op de grond, ze moesten ze gewoon oprapen. Al snel werden er spelregels opgesteld en werd het diamant sperrgebiet opgericht, wat tot vandaag nog steeds van toepassing is. Enkel met een speciale vergunning mag je er in en alles wat je vindt moet netjes worden aangegeven. In 1956 verliet de laatste inwoner Kolmanskop en het stadje werd teruggegeven aan de woestijn, die haar opmars aan het maken is. Enkele huizen zijn gerestaureerd, bij andere waait het zand gewoon naar binnen en neemt de natuur terug haar plaats in. Om 13 uur moet iedereen het stadje verlaten.

We rijden terug naar Lüderitz voor een laat middagmaal en rijden dan verder naar Aus. Morgen rijden we terug over de gravelwegen…

Dinsdag : een reisdag. We rijden 400 km over gravelwegen, zonder lekke banden, tot onze slaapplaats dichtbij Sossusvlei. Onderweg stoppen we in Helmeringhausen, geen dorp maar enkele boerderijen/handelszaken. En ze hebben er de lekkerste apfel strudel van heel Namibië! We rijden door een wondermooi landschap, afgetopte bergtoppen, fantastische vergezichten. Wat chillen in de lodge, morgen vertrekken we heel vroeg naar Sossusvlei.

Woensdag : We vertrekken om 6 uur naar Sossusvlei. Onderweg passeren we een kudde van 33 (volgens de telling van Willem) oryxen. Eentje loopt pal de weg over voor onze auto. We ontmoeten ook nog enkele struisvogels.

Bij de gate noteren ze onze nummerplaat en het aantal inzittenden op een lijst. We moeten bij de receptie een permit kopen. We hebben vanuit onze lodge een pick-nick meegekregen en eten deze op in het ochtendzonnetje. Dan rijden we het park in.

Na een 10 tal kilometer beginnen de bergen rood te kleuren. Hoe verder we rijden hoe hoger de rode zandduinen worden. 45 km na de gate stopen we aan dune 45 die we beklimmen. De jeugd helemaal tot boven, de iets oudere jeugd houdt het beperkter.

Het fijne zand voelt zacht aan en het is zalig om op de helling te liggen en te genieten van de ochtendzon. Het is best lastig om de duin te beklimmen, precies de processie van Echternach. Van boven gaat het over de schuine helling naar beneden. Mijn schoenen verdwijnen helemaal in het mulle zand en het zand verdringt mijn tenen in mijn schoenen. Dan maar op blote voeten naar beneden. Zalig! 

We rijden verder tot het laatste punt waar je met onze auto door mag. We stappen over in een jeep en rijden tot Deadvlei. De rit is net een rondje op de achtbaan. Onze hoofden raken net het zeil van de jeep niet. Nu nog een dikke kilometer wandelen tot aan de vlei, een grote witte pan, bezaaid met bomen die al meer dan 1000 jaar dood zijn. Heel soms, om de 4 á 5 jaar, regent het hier en dan verandert de vlei in een meer waar wilde dieren komen drinken. Willem neemt de obligate foto’s die in elke gids over Namibië staan waarna we verder trekken naar Sossusvlei.

De meeste bezoekers stappen hier niet uit. Wij gelukkig wel. De vlei is niet zo mooi als Deadvlei, maar een Zuid-Afrikaan wijst ons een joekel van een uil aan in een boom, slechts 2 meter boven onze hoofden. Hij trakteert ook nog op home made cookies.

We vatten de terugreis aan en bij de gate moeten we onze permit tonen. Dan is het zoeken in een klasseur, in een pak papieren lijsten, tot ze onze nummerplaat hebben gevonden om deze te schrappen. Een werkje dat heel nauwkeurig wordt gedaan en nogal wat tijd in beslag neemt….

Ik rij het park buiten en wens nog Sesriem en de canyon te bezoeken. Blijkbaar ligt Sesriem in het park, en is het al even groot als Helmeringhausen. Gelukkig mogen we er terug in en we bezoeken de canyon, een mini mini canyon in vergelijking met de machtige Fish River Canyon.

Nu nog ritje naar de lodge en genieten van de avond. Straks staat er zebra steak op het menu, maar dat is na de gin-tonic