Klipdassies, kokerbomen en visrivieren...

Hoi beste lezers,

Hier het vervolg van onze reis.

Donderdag :  we hebben een lange rit voor de boeg, gelukkig op geasfalteerde wegen. Het is vandaag een spannende dag want de punten van Eva komen vanmiddag online. Hopelijk vinden we ergens wifi verbinding. Gelukkig komen we rond het middaguur aan in Keetmanshoop, een gezellig koloniaal stadje. Nu nog wifi vinden. Nergens in het stadje hangt het bekende teken. Bij het binnenrijden zag ik een wegwijzer naar een shopping center. Ik rij er naartoe, passeer een geel gebouw en rij verder de wijk in van de lokale bevolking. Hier kan het toch echt niet zijn, allemaal kleine hutjes en huisjes. Dan maar terug naar de hoofdweg. Anton zegt dat het gele gebouw het shopping center was en bij nader toekijken heeft hij gelijk. Het is een verzameling winkeltjes voor de lokale bevolking. Gelukkig is er het plaatselijke radiostation en Eva mag haar punten checken in de radiostudio. Het internet werkt traag, de spanning stijgt… en dan plots : lachende gezichten en duimpje omhoog. Yes, de bachelor is binnen!  We bedanken de mensen en picknicken in het ‘central park' van Keetmanshoop.

Dan gaat de rit verder naar het kokerboomwoud, dat hier zo'n 15 km vandaan ligt. Kokerbomen zijn zo genoemd omdat de bosjesmannen vroeger van de takken kokers maakten om hun pijlen in te bewaren. Sommigen zijn 2 á 300 jaar oud en eigenlijk zijn het een soort cactussen. Op de rotsen krioelt het van de klipdassies, een soort marter. Moest Heike hier zijn, ze wordt gek, want dat is 1 van haar favoriete dieren.  We rijden enkele km. en bezoeken giants playgroud, een hoop opeen gestapelde stenen die eruit zien alsof reuzen ze op elkaar hebben gestapeld  en terug in het rond hebben gegooid. 

Dan rijden we verder naar onze slaapplaats, dicht bij de Fish River canyon. Het laatste deel van de weg gaat over gravel, een eerste serieuze test. De eerste 15 km zijn hels, echt diepe putten, we schokken heen en weer in de auto. Gelukkig verbetert de weg en op een bepaald moment is het net alsof ik op asfalt rij. We komen bij valavond aan en krijgen bij aankomst een lekker drankje. Dan wat chillen in de bar en dineren.  We hebben vandaag heel wat km. afgelegd en zijn op het diepste punt van onze reis. Via de sociale media hebben we regelmatig contact met Kobe en Heike in Iran, waar ze zo te zien een leuke tijd hebben.

Zaterdag : na het ontbijt maken we een wandeling van aan de lodge. Enkele klipspringers lopen verschrikt weg Daarna trekken we naar de Fish River Canyon.

Bij het binnenrijden van het park maakt er iemand mij op attent dat mijn linker voorband niet echt hard meer is. Lap, lekke band! Gelukkig helpt iemand van de security ons en na een kwartiertje is het wiel vervangen.

We rijden naar het eerste view point. Waw, net de Grand Canyon! We bezoeken verschillende uitkijkpunten en hebben telkens een mega zicht over de canyon. Woorden kunnen dit niet beschrijven, en ook foto’s kunnen de wijdsheid niet weergeven. We ontmoeten West-Vlamingen, eentje komt uit Moorsele.  Rond 14 u gaan we middageten in canyon roadhouse. De plaats staat afgeladen vol met oldtimers en dito toestanden, zoals nummerplaten, straatnaambordjes, lege blikken benzine, kortom, ‘Get your kicks on route 66’ ! We laten onze lekke band herstellen, zodat we morgen met een gerust gemoed de terugweg kunnen aanvatten.

Nu nog wat chilltijd bij de lodge, tijd om de blog up te daten, en nu : aperitieftijd, want enkel in de bar is er wifi! Alle excuses zijn goed hé.
Groetjes van de Leielanders en Dut!