Vivaldi in Marokko

Hallo,

 

allereerst aan iedereen een zalig paasfeest vanuit Marokko!

 

We zijn alweer enkele dagen verder en hebben er weer heel wat belevenissen opzitten.  

 

Bij het verlaten van Fes rijden we de bergen in. En ook de winter. Sneeuwvlagen geselen de bus. We stoppen in een bergstadje dat door de Fransen werd gebouwd. Het is eigenaardig om plots een alpenstadje tegen te komen in Marokko. We drinken er een kop hete chocolademelk en zetten onze tocht verder. Onderweg kopen we een picknick in een bakkerij met dezelfde waren als bij ons : croissants, chocoladekoeken, taartjes...

 

In een klein dorpje stopt ons busje. Het is de bedoeling dat we een wandeling maken. Het is maar een half uurtje klimmen  en daarna is het vlak terrein zegt onze gids. We klimmen langs een riviertje omhoog, kruipen over rotsblokken en springen over sloten. Het blijkt dat de wandeling 5u30 zal duren. Na een half uur wordt het te veel en Hilde, Anton en Moe besluiten om terug te keren naar de bus. Ik wacht met Kobe en Willem op de gids zodat we de tocht kunnen verderzetten.

We picknicken op de rotsblokken, een man  met ezel passeert. Na een tijdje komt onze gids terug en we zetten de tocht verder.  Striemende regen slaat ons in het gezicht, maar stoer als we zijn geven we geen kik. (maar ik vloek wel binnenin!) Wat later wordt het droger. We zijn boven. De klim heeft zeker een uur geduurd en het was dan ook de juiste beslissing dat Hilde & Co terugkeerden. 

De wandeling gaat tot het lokale berberhuis waar we de nacht zullen doorbrengen.  We lopen nu door een open vlakte met een landschap dat Iers aandoet. Er is een groot meer. Dit is het land van de nomaden. We zien hun primitieve hutten, gemaakt van wat hout, stenen en plastic-zeilen. Er staat een inwoner met een bebloede voet langs ons paadje en hij vraagt of we iets meehebben om te ontsmetten. Jammer genoeg niet. We zien paarden,  tientallen schapenkuddes, kalkoenen en konijnen. Plots komen twee grote honden blaffend rond ons lopen. 'Blaffende honden bijten niet' zegt het spreekwoord, maar ik weet niet of Marokkaanse honden dit spreekwoord kennen!  

Wat verder begint het te hagelen. Dan nog een kleine helling beklimmen en we zien het meer van Ouiouane in de diepte liggen. Het groene huis is het onze!  

Hilde, Moe en Anton zijn er al. Toen ze er aankwamen was het er koud en de man van het huis heeft een houtvuurtje aangelegd. Er is een Frans toilet en één douche. Als we binnengaan moeten we slippers aandoen en als we in de 'living' gaan moet het op onze kousevoeten.  We krijgen er een lekkere kop thee, en dat doet deugd na onze koude tocht.  Ik loop een beetje rond, sla een praatje met de gastvrouw en blijkt dat er toch een westers toilet is. Oef!

Er is blijkbaar een communicatiefout geweest tussen het reisbureau en de gids, die dacht dat wij een wandelvakantie zouden houden. Maar dat wordt allemaal rechtgezet.

 

Als avondmaal wordt er een grote pot couscous op de tafel gezet door de gastvrouw.  Grote hompen vlees liggen in het midden. Maar het smaakt. We verbroederen wat met onze gids en vooral met chauffeur Hassan, inmiddels gekleed in een lang dik bruin kleed met capuchon. Even trekt hij zich terug en we zien hem bidden. Het heeft iets magisch. Het maanlicht weerkaatst in het meertje.

En dan bedtijd. Hopelijk is het morgen lente! 

 

We staan op en het zonnetje schijnt! De lente is aangebroken! Het ontbijt wordt buiten opgediend, met zicht op het kleine meertje. De gastvrouw heeft voor lekkers gezorgd : verse thee, melk en koffie, jam, brood, olijven, vers sinaasappelsap,...

 

We vertrekken, onze gastheer (met gek mutsje) en zijn zoon rijden een stukje mee. Het zoontje wordt ergens in the middle of nowhere afgezet, de man stapt uit aan een afslag. Hij moet nog 4 km stappen naar het dorp. We rijden door een vriendelijk landschap het nationale park van Ifrane binnen. Plots zien we enkele apen lopen. Wat verder stoppen we voor een hele familie. Het zijn berberapen, een bedreigde diersoort die hier leeft. Het vrouwtje is er baas over de hele familie (net als bij de mensen?!)

En dan rijden we door de Hoge Atlas, langs besneeuwde toppen. Prachtig!  

 

Voorbij het gebergte verandert het landschap en het volk. Het wordt steeds droger, de zomer is aangebroken, de mensen worden bruiner, de huizen zijn nog slechts vierkanten aardekleurige blokjes van één verdieping hoog.  Het is net alsof we door Utah rijden in het westen van de USA. Fantastisch landschap!!! We gaan richting Erg Chebbi, een onderdeel van de Sahara aan de Algerijnse grens.  

We nemen een afslag en het gaat 'off road' door een stuk woestijn.  Aan het einde van de 'weg' ligt een hotel. Daar nemen we het hoogstnodige mee in een rugzak en dan krijgen we elk een dromedaris toegewezen.

We wandelen over de zandduinen. Mijn lieverdje heeft een grote zak bagage mee, waardoor ik met wijdopen  benen 1u15 door de zandduinen jakker. Ondertussen valt de avond, de sfeer betoverend.

Eens we in het nomadenkamp zijn waar we de nacht zullen doorbrengen maken we kennis met Linnaea. Ze is Amerikaanse, werd op twee-jarige leeftijd geadopteerd door de familie Stuart in Boston vanuit Zuid-Korea. Ze is alleen op reis door Marokko, haar 'friend' kon niet mee door werkperikelen. En maar tateren, haha, we zien het al weer helemaal zitten om naar de States te reizen deze zomer!

We krijgen een grote tajine opgediend in een tent en daarna gaan we naar het kampvuur. Er wordt muziek gemaakt en gedanst. En dan vroeg naar bed. Morgenochtend om 5u30 op voor de zonsopgang.

Midden in de nacht wordt ik wakker van de kou. Ik leg bij iedereen de dekens dubbel (we slapen met 6 in één tent).  Dan nog wat proberen te slapen. Plots een hels lawaai. Hilde denkt dat er iets is met Anton, maar het is een ezel die staat te balken naast de tent!

Wat later begint een haan te kraaien. En dan tededumdum tededumdum tededumdumdum. De Nokia tune geeft aan dat het 5u30 is. We beklimmen een zandduin om de zon te zien opkomen. De kids zitten hoger dan ik (ik moet dringend iets doen aan mijn conditie), en dan is ze er, in al haar glorie. De roodbruine zandduinen veranderen van kleur en krijgen verschillende tinten rood.  Puur genieten!

Na het ontbijt bestijgen we terug onze lastdieren. De 'mijnen' is zijn pakken kwijt en het is nu toch handiger zitten. Alhoewel... Kobe zegt dat na het verfilmen van 'Lawrence of Arabia' de acteur zijn naam heeft gewijzigd in 'Laurence of Arabia'. Ik kan er inkomen!

Als we bij het hotel aankomen nemen we een fantastisch heerlijke douche. En dan gaat het richting de Todra kloven. Het is een hele rit, maar weer met fantastische landschappen. Onderweg stoppen we in een stadje met een mooie moskee, en we bezoeken er de kasbah en de ksar, de oude stad. Daarna tornt de gids ons mee naar een winkeltje met lokale waren (TT5)  We bezoeken ook nog een steenslijperij (TT6), maar kunnen de verleiding niet weerstaan om enkele natuurstenen schotels te kopen. We zijn nu, om 17 uur, net aangekomen in ons hotel.  Bij het binnenkomen staat er een grote kom couscous op ons te wachten. De beste die we tot nu toe hebben gegeten. Straks maken we nog een wandeling door de kloven.  Wordt vervolgd.

 

Groetjes van de Leielanders en Madame Rose.