Over twijfelende fonteinen, gekko's, slangen, himba's en ... lekke banden

Hallo, iedereen,

De dagen vliegen voorbij en het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van ons hoorden. Maar hier is hij dan : de langverwachte update :-) !

Donderdag : we verlaten de lodge en rijden naar Walvis Bay. Een rit die alweer over gravel roads gaat. De ene keer rijden deze vlotjes, de andere keer is het navigeren over de wasbordjes. Iedereen die al eens op gravel reed kent ze wel : de weg vormt door de auto’s die erover rijden horizontale ribbels die soms 1 cm maar soms ook 5 tot 10 cm hoog zijn. Al schuddend en trillend rij je dan verder. We troosten ons met de gedachten dat we in de fitness op een trilplaat staan, en dat we enkele kilootjes zullen kwijt zijn als we thuiskomen. (Alhoewel het wildvlees dat we hier met grote hoeveelheden op ons bord krijgen daar misschien wel een stokje zal voor steken.) 

En plots, na de leegheid is daar de stad. We rijden naar de baai en zien tientallen flamingo's. Het water is diepblauw en als een aantal flamingo’s wegvliegen dan zien we dat de binnenkant van hun vleugels donkerrood zijn. Over ons hoofd vliegen enkele pelikanen. We lunchen in een visrestaurant dat op het water is gebouwd.  In de verte zien we honderden pelikanen in het water staan. Af en toe komen mistflarden overwaaien, na een 10 tal minuten is het weer helder. 

We vervolgen onze reis naar Swakopmund via de kustweg tussen de duinen. (En deze zijn net iets meer duin  dan deze aan onze kust, het maakt deel uit van de woestijn). Swakopmund is dé badplaats van de Namibiërs, en er staan veel netjes verzorgde vakantiehuizen. Als je er zin in hebt : voor 200.000 euro heb je hier een kast van een villa met 3 slaapkamers, 3 badkamers, 3 autostandplaatsen, living, keuken, en als je een beetje zoekt is er ook nog een appartementje bij dat je kan verhuren of waar je uw huispersoneel kan in laten logeren. Iemand zin? Immo Leielanders kent de weg! Onze commissie? Een weekje per jaar komen logeren!

Swakopmund is een rustig stadje, met heel wat winkels en restaurants. Er staan vele huizen uit de Duitse periode. Alles is heel netjes verzorgd. Nu nog avondeten en dan naar bed. We moeten er vroeg uit voor de living desert tour.

Vrjjdag : om 8 uur worden we opgehaald met een jeep voor een tocht door de woestijn. We gaan op zoek naar de little 5, kleine diertjes die in de droge woestijn leven. De woestijn is aan een opmars bezig en over 25 jaar zal ze proberen Swakopmund in te nemen. Ze doet dit door duinen neer te zetten en waterloopjes af te blokken zodat zand niet meer kan worden afgevoerd naar de zee. We rijden door het zand en stoppen om diertjes te zoeken. Het is hier dagelijks bewolkt en koud in de ochtend. De diertjes laten zich niet zien. We komen aan bij een duin en onze gids toont ons 2 zandhoopjes. In het ene leeft een zilvervisje, in het andere een gekko. Hij begint razendsnel te graven in het zand en al snel zien we het zilvervisje, een klein insectje dat gaten in kleren bijt en geliefd voedsel is voor de gekko.

Dan gaan we naar het volgende zandhoopje. Hierin zit een gekko verstopt. Hij begint te graven en te graven, en net als we denken ‘dat wordt niets' heeft hij de gekko te pakken. Het is een wonderbaarlijk mooi diertje, dat bijna doorzichtig is. We zien rood en blauw, een heel mooi kopje ook. Het diertje zit rustig naar ons te kijken. Na een tijdje plaatst de gids het diertje terug in de put, en al snel graaft het zich een weg terug naar de veiligheid. Na een minuut is hij verdwenen.

We vervolgen onze rit en regelmatig wordt er gestopt en gezocht naar leven in de woestijnstruiken. Enkele witte vogels kennen de gidsen al, ze weten dat, als er een kameleon wordt gevonden, deze worden gevoederd met meelwormen. Onze gids voedert de vogeltjes met enkele wormen. We vinden een slang in één van de struiken, hij ligt lekker opgerold en enkel een geoefend oog kan de slang terugvinden. Voorzichtig tilt de gids de slang op en legt ze wat verder neer. Traag glijdt de slang terug naar haar groene beschutting. Weer wat verder ligt een slang in aanvalspositie, enkel de kop komt boven het zand uit, en dan nog moeten we goed kijken. Deze diertjes worden ‘holiday spoilers' genoemd, want voor je het weet (en ziet) trakteert dit dier de argeloze toerist op een beet, niet dodelijk, maar je moet wel naar het ziekenhuis. Gelukkig komt het zo ver niet!

Een 20 tal meter verder maakt een kameleon zijn middagwandeling. Zijn ogen draaien alle richtingen uit, hij kan tegelijk achter en voor zich kijken. Als de gids enkele wormen voor de kameleon gooit is een vogel er als de kippen bij om deze op te peuzelen. Dan maar de worm tussen haar vingers houden. De kameleon fixeert zijn prooi, langzaam gaat zijn bek open, het topje van de tong komt tevoorschijn, en dan FLAP eensklaps komt de hele tong uit het diertje geschoten en smakelijk knabbelt hij de worm op. De tong van zo’n dier is even lang als zijn lichaam.

We vatten de terugweg aan naar Swakopmund en gaan lunchen in café Anton, gekend voor de lekkere schwarzwalder taarten (is ook zo!). Nu gaan we richting aquarium. Het is een klein aquarium, maar we zijn net op tijd om het voederen mee te maken, en zo weten we nu ook hoe een kreeft eet. Er zijn ook aaiplaatsen voor roggen en een haaientank met een tunnel.

We komen aan bij onze auto, hopla, de achterband ziet er niet gezond uit. Lekke band number 2! Ik heb blijkbaar in een vlijmscherpe vijs gereden. Gelukkig is het euvel snel hersteld aan de Total garage waar ze een ‘tap’ in het wiel plaatsen. Hopelijk houdt deze het morgen vol op de gravel…
We dineren in de Ocean Basket, een keten van visrestaurants die we nog kennen van vorig jaar. Heerlijke fishplatters!
Zaterdag : we verlaten Swakopmund en rijden naar Cape Cross waar een kolonie pelsrobben vertoeft. De weg is een ‘salt road' en zout is mooi glad, dus weinig geschud met de wagen. We passeeren een scheepswrak dat nog in de zee ligt. Het noemt hier niet voor niets 'skeloton coast'. 

Aan Cape Cross krioelt het van de robben, duizenden zitten er. Gelukkig is het fris en winderig zodat we niet te veel last hebben van de geur. Het is er een drukte van jewelste, de zee kleurt zwart van de robben en aan land liggen moeders hun baby’s te zogen. Als er een andere baby nadert dan wordt deze grommend weggejaagd. Een baby’tje vindt haar moeder niet en blijft maar zoeken, en wordt telkens weggejaagd. Eva wil het diertje adopteren, hopelijk geraken we er ongezien mee op het vliegtuig…. We blijven nog een hele tijd genieten van het schouwspel. Maar dan moeten we weer verder, nu wel over gravel. Het zijn de slechtste wegen die we al gehad hebben en na meer dan 3 uur schudden komen we aan in Twyfelfontein. Een mooie lodge, mooi gecamoufleerd tegen de berghelling. 

Ik kijk naar de achterband en ja hoor, weer prijs! Lekke band number 3! Ik informeer waar ik de band kan laten herstellen en morgenochtend is de werkplaats open. Nu eerst nog even het reservewiel opleggen.

We dineren in het restaurant, heel lekkere buffetten. Er lopen hier wat ‘chi-chi madammekes’ rond en ik erger me aan de manier waarop ze met het personeel omgaan. Wat bezielt zo’n soort kakmensen toch die denken dat ze meer zijn dan iemand anders? Geef mij maar de rust en de persoonlijkheid van kleinere lodges, maar veel keuze was er hier niet. 

Zondag : na het ontbijt ga ik naar de workshop om de band te laten herstellen. Ik ben blijkbaar in een stukje metaal gereden. De band wordt vakkundig hersteld en na een half uurtje kunnen we vertrekken naar de bezienswaardigheden in de buurt : 6000 jaar oude rotsgraveringen met vooral afbeeldingen van dieren; organ pipes, stenen die als orgelpijpen uit de grond komen; burned mountain, een rots die er uitziet alsof hij net in brand heeft gestaan en pertrified forest, bomen van duizenden jaren geleden die ondertussen versteend zijn. Onderweg zien we in de verte ook nog een troep woestijnolifanten. Meer moet dat niet zijn… we vervolgen onze weg over de laatste honderden km gravel van de reis en overnachten in het OppiKoppi rest camp. (What’s in  a name'?).

Maandag : vanochtend staat een bezoek aan de Himba’s op het programma.   Langs de hoofdweg staan al een hele groep Himba's. Na 1 km parkeren we onze auto naast de school. Een gids komt naar ons toe gewandeld. We moeten moeite doen om hem te verstaan.  De Himba’s wassen zich nooit zoals wij dat doen. Ze wrijven zichzelf in met een soort kleurstof die de insecten verjaagt. Rond hun 15 jaar  trouwen ze. Eén Himba man kan tot 3 vrouwen hebben. 1 vrouw kost 5 koeien… We leren de speciale handdruk aan. Als we in het dorp aankomen geven alle vrouwen (we krijgen amper mannen te zien) de fameuze handdruk. Ze koken op houtvuurtjes. Als ik vraag wat er in de potjes staat te sudderen dan doen ze het deksel er af en ik zie spaghetti (misschien maken ze pasta á la lekker – zie eerste dag). Ik zie wel geen knoffelhuisies in de saus. Ze eten met hun handen uit de pot. De hutjes zijn gemaakt van een houten ring van palen die daarna gedicht worden met modder die ze verzamelen van de termietenheuvels. We bezoeken de hut van de hoofdman. Ze slapen op de grond, op een koeienvel.  Van zodra ze volwassen zijn worden hun 4 onderste tanden afgebroken zodat ze hun taal beter kunnen uitspreken.  Na het bezoek kunnen we wat souvenirs kopen, armbandjes e.d. Dan terug naar het rest camp voor een luie namiddag. De jeugd zit aan het zwembad.

Zo, dat was het voor deze keer, morgenochtend vertrekken we heel vroeg naar Etosha. Wordt vervolgd.

Bedankt voor de mailtjes, reacties, berichten. Onze blog wordt weer druk gevolgd met op een dag meer dan 1.100 paginaweergaven…   

Groetjes van de Leielanders en Dut!