we zijn er...

Hallo,

Alvast bedankt voor de vele reacties!

De zilveren vogel (versierd met een grote klever van de Nelson) heeft ons netjes afgezet in Johannesburg. Het traditionele stempeltjeszetten, vingerafdrukken nemen ( enkel van Kobe en Heike - hoe zou dat komen?), valiezen opwachten (en ze zijn natuurlijk bij de laatste) en dan de huurwagen ophalen. We rijden hier rond met een Hyundai busje en het is toch even wennen met de afmetingen en het links rijden. Maar het vervelendste zijn de pinkers, die zitten aan de andere kant van thuis, dus telkens ik wil indraaien steek ik de ruitenwissers in gang. En denk nu niet dat de lieverdjes achteraan medelijden hebben met de ruitenwissende Padré ;-) .

We zijn van de luchthaven naar het Apartheidsmuseum gereden. Op de ingangsticketten staat er ofwel 'blankes' ofwel 'nie-blankes' En volgens het ticket moet je de ene of andere ingang nemen. De tentoonstelling is aangrijpend en toont hoe zo een verfoeilijk regime tot stand kwam en hoe het uiteindelijk ook aan zijn einde is gekomen. Verbazend actueel thema dat heel wat stof tot nadenken geeft.

We rijden verder naar Pretoria en gaan een mondje eten. Mooie steaks, pizza's slaatjes. Voor ons vijven betalen we 45 euro, drank inbegrepen.

Dan naar onze Guest house waar gastheer François ons welkom heet met koekjes en koffie. Hij legt alles netjes uit in het Engels tot Heike vraagt of hij Afrikaans spreekt. Hij vervolgt de uitleg in het Afrikaans en we moeten goed luisteren om hem te verstaan. Om in de wijk binnen te rijden moet je eerst door een poort die dag en nacht bewaakt wordt. Wij zijn dat niet gewoon, maar hier is dat doodnormaal.

Dan naar het Voortrekkersmonument, een monument dat opgetrokken werd ter herinnering aan de grote trek van de boeren in de jaren dertig van de 19e eeuw. Eigenlijk hetzelfde verhaal van de trek naar Amerika, op zoek naar een betere toekomst, en dan de onvermijdelijke clash met de oorspronkelijke bewoners die ook hier het onderspit hebben moeten delven.

Het ligt op een hoogte en we hebben een zicht over de vallei waarin Pretoria ligt. Heike is uitgelaten en laat zich van haar zotste kant zien.

Het landschap doet ons denken aan de dorheid van Californië, het is hier een van de droogste zomers geweest van de laatste 100 jaar. Nu is het winter, heel droog, maar op sommige plaatsen is er nog altijd een weelderige bloemenzee te zien. En ja, we hebben ook al wilde dieren gezien, maar nog geen echt spectaculaire, een kleine kudde bokken, parelhoenders, en ander vliegend moois.

Maar goed 't was onze eerste dag, we zijn moe van de toch wel gestoorde nachtrust op het vliegtuig. Morgen verkennen we verder Pretoria en dan gaan we richting echte wilde beesten. We zien wanneer we terug op het internet geraken.

Tot blogs en groetjes van de Leielanders-2