Spookstadjes, verlaten mijnen, ravijnen en spoken....

Goedemorgen iedereen,

Hier een update vanuit Chili.
Eergisteren: we eten ons stilaan traditionele ontbijt (toast met eitjes) waarna  Francisco ons oppikt om naar het natuurpark Lauca te gaan. Bij onze eerste stop maken we een kleine wandeling. We zien heel wat vizcacha’s, een soort konijn dat in de rotsen woont en een lange staart heeft. ’s Ochtends jagen de vossen op hen en hier en daar zien we de overblijfselen van de diertjes onder de vorm van afgeknaagde botjes. Er is ook een soort zweethut waar een warmwaterbron in uitkomt. We rijden verder en passeren een kilometerslange rij vrachtwagens die op weg zijn naar Bolivië en aanschuiven voor wegenwerken. Gelukkig kunnen we doorrijden. We stoppen in  een piepklein dorpje en zien 2 spechten, eentje dat nest heeft gemaakt in de nis van een kerkje en eentje dat de wacht houdt. We rijden verder door het schitterende landschap en komen aan bij een meer waarachter 2 vulkanen staan. Heike neemt een instax foto (soort Polaroid) van het meer en de vulkaan en om één of andere reden staat de vulkaan niet op de foto. (Altijd gedacht dat Heike een heks is ) Kobe geeft de tip om dezelfde foto te maken door een zonnebril en dan is de vulkaan wel te zien. Na het middageten gaan we zwemmen in een zwembad dat wordt aangevuld met heet water dat uit de rotsen stroomt. 40°C is echt wel warm om in te zwemmen  en het is dan ook meer ploeteren en ‘mwosen’. Er zijn ook modderbaden maar die zijn nog warmer. Tijd om wat te chillen en te gaan eten in ons stilaan stamrestaurant in Putre. Op het menu : St Jacobsschelpen, lama en alpaca steaks, pizza met quinoa, …. Schitterend!
Gisteren : we verlaten het hooggebergte, maar goed ook want Hilde begint last te krijgen van de hoogte. We stoppen op een aantal plaatsen om nog te genieten van de adembenemende landschappen. Het doet deugd om terug op zeeniveau te komen. De zuurstof jaagt alle last van de hoogte weg en we bezoeken een archeologisch museum waar tientallen mummies liggen die meer dan 10.000 jaar oud zijn. Door de droogte en het hoge zoutgehalte zijn ze zeer goed bewaard gebleven. De streek staat vol met olijfbomen en al van in de oudheid worden deze bomen hier verbouwd. 
We rijden verder naar Arica, een havenstad die de verbinding vormt voor de Bolivianen  met de zee. Het is een gezellige stad met dito restaurantjes. Ik geniet van een schitterende ceviche, regelmatig passeert een zeeleeuw door het water. Matrozen schepen in in kleine bootjes die hen naar hun vrachtschip brengt. We lopen nog wat door de straatjes en vertrekken naar onze slaapplaats, Pisagua. Het is een heel eindje rijden en bij valavond komen we aan. We hebben de keuze om naar Pisagua Viejo of Pisagua te rijden. We kiezen voor viejo (oud). Het is een aardeweggetje dat naast een ravijn loop. Het weggetje wordt altijd maar smaller en mijn hart begint te bonzen. Hilde zegt dat we moeten terugkeren en maar best ook. Kobe en Heike gaan elk aan een kant van de weg staan en dirigeren mij, terwijl ik in het donker achterwaards terugkeer op het smalle weggetje met aan de ene kant rotsen en aan de andere kant een ravijn. Het hele proces duurt een half uur tot ik eindelijk de wagen kan draaien. Oef, goed afgelopen! Nadat we zijn ingechekt in het enige hostelletje van het stadje lopen we nog wat rond. Het is een echte spookstad. Vele houten huizen zijn onbewoond, het is net alsof we in een western rondlopen en er elk moment een bende cowboys vanop de terrassen ons zullen aanvallen. We vinden nog een eettentje en ze serveren ons schitterende empanada’s gevuld met St. Jacobsvruchten. Een mooie afsluiter van een spannende avond.
Vandaag : Tijdens het ontbijt zegt het mevrouwtje van de hostel dat er wat verder zeehonden en pelikanen te zien zijn. We rijden erheen en moeten nog een wandeling van 20 min. maken. Maar het schouwspel  is adembenemend, vele tientallen zeehonden liggen op de rotsen, anderen zwemmen rond of proberen aan land te geraken. Krabben kruipen op de rotsen, zeevogels met helderrode bekken en prachtige veren zitten rond hun nesten tussen de rotsen. Hier kunnen we een hele dag van genieten. Maar die tijd hebben we niet. We  bezoeken in Pisagua nog de gevangenis die nu gesloten is. Een mannetje in het dorp heeft de sleutel en voor een fooi wil hij ons wel rondleiden. Hij doet er meer dan een uur over. Hij vertelt over de periode van het Pinochet regime waar mensen zonder reden werden opgesloten en vermoord op de begraafplaats. Na de  val van het regime werd de plaats respectievelijk een school en een hotel. De baas van het hotel is 20 jaar geleden overleden en het hotel werd gesloten. We zien nog halfvolle drankflessen, menu’s, opslagplaatsen waar nog lookbollen liggen etc. Volgen het mannetje spookt het ook in het hotel want elke dag plaatst hij een stoel op het terras op een bepaalde plaats en als hij ’s anderendaags terugkeert is de stoel verschoven. Ik voel de wind blazen en zie de strooien stoel trillen. Tja….
We bezoeken nog het theater (sleutel af te halen in de bib.) en genieten van een empenada met krab. Dan nemen we afscheid van het stadje en rijden naar de ‘Atacama giant’. De grootste geoglief ter wereld die een man afbeeldt. Daarna bezoeken we de resten van de Humberstone mijn. Het mijnstadje is een openluchtmuseum geworden. Alles staat er nog zoals weleer, maar dan wel lekker geroest. Ook  dat bezoek is meer dan de moeite waard. We lopen er enkele uren rond en rijden dan naar Iquiquie. Onderweg wordt ik nog gecontroleerd door de politie die mijn rjjbewijs vraagt. Ze weten niet goed wat er mee aan te vangen en laten mij maar doorrijden. Nog een etentje(met veel te scherpe en te luide trompetmuziek)  en we kunnen de dag afsluiten  in een luxe appartement,  waar we naar de laatste reportage van de Mol kijken. 
Zo, jullie zijn weer helemaal up to date met onze avonturen. Tot blogs!
Groetjes van de Leielanders!