Afscheid van Entabeni en naar de Soutpansbergen

Hallo, in het verre Belgenland, hier een update vanuit Zuid-Afrika.

We doen 's avonds nog een game drive. Anton spot de cheeta's in het hoge gras en we volgen ze met de jeep. Ze zijn op zoek naar hun avondeten, niet moeilijk hier, het stikt van de wilde dieren. Er zijn vooral veel gnoes, lelijke koe-achtige beesten die als eerste het gevaar voelen, maar als laatste op de vlucht slaan. Slim is anders.

We rijden uit het domein en in een ander domein waar een kudde buffels aan het herstellen is van runder-tbc. Ze zijn wel deel van de big five, maar zo in gevangenschap tellen ze niet mee in onze statistiek. Het blijft 3/5.

Na de game drive schuiven we aan aan het buffet. We trakteren Isaac, die aan onze tafel aanschuift, op enkele glazen wijn. Na het derde glas begint hij over politiek. Tijd dus om te gaan slapen .

Op de ochtend drive gaan we op zoek naar zebra's en giraffen. De beestjes zijn goed verstopt vandaag en het duurt een hele tijd voor we zebra's zien. We zien natuurlijk wel ander wild, veel gnoes, bokken en andere gazellen, maar voor ons, als doorwinterde safarigangers is dat niet echt meer de moeite. Alles went.

De zebra's hebben niet veel zin om zich te laten fotograferen en vluchten in het struikgewas. We rijden verder en pas op het einde van de drive zien we 3 giraffen, een moeder en 2 jongen die aan het ontbijten zijn. Gelukkig maakt het landschap veel goed, want deze drive was de minste. Maar ja, we waren ook verwend tijdens de vorige. En de beesten laten zich niet dirigeren om op tijd X op baantje Y te staan.

Na het ontbijt is het tijd om te vertrekken uit het resort. We nemen afscheid van Isaac en laden de auto. Op een onbewaakt moment ziet Anton dat er een aap in de wagen zit op zoek naar eten.

We rijden naar het noorden, naar de streek van de Soutpanbergen. De wegen zijn hier zeer goed en we overbruggen de afstand van 250 km vlotjes. We logeren in een domein dat door Nederlanders werd aangelegd en  het is hier zeer luxueus. Het internet werkt hier redelijk goed en we kunnen de blog versturen. We maken een wandeling naar een baobab boom. Het is net alsof de schors in polyester gegoten is.

Als we terugkeren ontmoeten we een meisje dat ook Vlaams blijkt te zijn. Ze vertelt honderduit over haar verblijf van 3 jaar in Zuid-Afrika samen met haar ouders die hier werken. Het is haar laatste dag in het land, morgen keren ze terug naar België.

Bij het avondeten ontmoeten we de ouders. Ze vragen aan Kobe en Heike of zij het zijn die op huwelijksreis zijn. Dochterlief had hun dat verteld... Hilariteit alom met onze 2 honeymooners! Maar eigenlijk is dat nog geen slecht idee : met de schoonouders op huwelijksreis!!!

Na het ontbijt trekken we met een lokale gids op ontdekking door de regio. Er wonen hier 3 stammen. In de dorpjes zijn ze nog netjes gescheiden, maar in de townships wonen ze door elkaar. We zien Mandelahouses, elke inwoner kan zo'n 3-kamerhuisje krijgen voor eigen gebruik. Als ze later meer geld hebben mogen ze het uitbreiden. Rijken en armen wonen hier door mekaar. Als ik vraag of hier veel misdaad is dan ontkent hij heftig. De hoge schrikdraden rond de huizen van de rijken spreken boekdelen. (er moet maar 1 'bad person' zijn hé ).

Daarna brengen we een bezoek aan de Indiase wijk waar we een stoffenhandel binnengaan en rijden dan verder om te stoppen bij een maïs maalderij. Een vrouwenwerkje. Eerst wassen ze de maïs om deze daarna te malen en te drogen. We nemen enkele foto's en ze beginnen direct te poseren voor ons. Kobe vindt dat niet leuk want zo gaat de spontaniteit verloren. We lunchen bij een vrouwtje dat met een baby rondzeult. Het blijkt de oma te zijn. Ze wonen in 3 hutjes samen met haar 2 schoondochters. De mannen zijn gaan werken naar de grote stad.  Vaak blijven ze maanden weg. Zo gaat dat hier. Eén van de hutjes doet dienst als keuken, in het midden is een put waar hout ligt te branden, niet echt gezond om daar in te zitten met een peuter. Gelukkig verdwijnt dit gebruik stilaan en wordt er nu meer gekookt op gas en elektriciteit. In de diepte zien we het lake Funduzi liggen. We mogen er niet dichterbij, want het is een heilig meer. We rijden verder en lopen rond op een markt. Ze verkopen hier heerlijke gedroogde rupsen en termieten. Heike proeft er eentje maar zegt dat er niet veel smaak in zit. Kobe krijgt een oproep van een journaliste van De Morgen die hem wenst te interviewen. Hij vraagt om hem binnen anderhalf uur opnieuw te contacteren zodat hij via internet kan communiceren.

We rijden terug naar ons verblijf (en hebben jammer genoeg geen tijd om de woodcarver - de tourist trap van de uitstap - te bezoeken).

Het interview loopt relatief vlot, ondanks af en toe storing op het internet. Maandag krijgt Kobe een bladzijde in De Morgen!

We aperitieven met een lekker glaasje wijn en chatten met Willem en Eva. Ze versturen ons grappige foto's, Willem met een safarihoed op en Eva met een aap op haar hoofd. Daarna gaan we lunchen. Percy, een ongelooflijk lieve man is de kok van dienst en we eten een lekkere tomatensoep met pestobrood, als hoofdgerecht een malse steak met een heerlijke saus en gebakken aardappelen en als dessert panna cotta met warme peertjes. Een mens kan slechter varen... Na het eten komt hij met zijn trommel binnen en zegt hij dat hij niet alleen kok is, maar ook zanger en hij zingt 3 liederen voor ons. Wat een heerlijke man!

En nu bedtijd, morgen verder op avontuur!

Vele groetjes van de Leielanders -2 en bedankt voor de mailtjes, reacties en likejes!